Merhaba =)
Tekrar yazı yazmaya karar vermek hem zor hem de heyecan verici. Ama beni bu konuda gaza getiren sevgili Mrs. BytÉ‘ın “bizim sitemiz” deyimi için teşekkür ederim.
Neyse konumuza gelelim…
Sanırım biraz önce dünya hayatında hiç bitmeyecek iki mesleği (~eksik olmayayım, bir de ben) fark ettim. Tabi bunlara meslek dedim ama hobi ile mecburiyet arasında bir eylemin getirisidir aslında.
Ne diyor Yılmaz abimiz “soğuk ve şehirlerarası
otobüslerde vazgeçtim
çocuk olmaktan“…
İnsan doğduğu gün başlıyor öğrenmeye, peki yolcu ne zaman oluyor? -Öyle zannediyorum ki öğrenmeye başladığı zaman … Beynimizin içindeki nöronlar ile bir yarışa giriyoruz sanki. Durmuyor durulmuyoruz. Neden mi =) İnsan işte… Dünya üzerinde düşünme yeteneğine sahip olan bir varlık geldiği gün başladı bu denklem bozulmaya. Zira denklemin bir kaç değişkeni mevcutken insan geldi ve sonsuza sağdan yaklaştı değişkenler… Matematik serüveni yaşamış bazı garipler diyecek ki “Nasıl?” – İnsan işte…
Doğduk, “Anne, baba” demeyi öğretmek için çabalayan ebeveynler… Kimi “dede, ebe(babaanne, anneanne’nin Anadolu’daki kullanımı)” yi bırakıp nice akrabalık bağlarını öğretmeye, söyletmeye çalıştı! =)
Büyüdükçe ebeveynler gibi tanımları öğretmeye çalışanlar oldu, tabi garip akrabalar gibi fantastik yahut gereksiz şeyler için de zorlanmadı değiliz hani.
En baştaki ayrıntıya geri dönelim, doğduğumuz an’a… Taa o zaman fark ettik, bastık yaygarayı, ağladık… Tabi tıp buna da bir ‘!bahane’ bulup oksijenin akciğere ilk gelişi dediler… Belki de bütün bu mesafelerin sebebi oksijendir ha!
Kim olursak olalım, nerede hangi ANNE bizi doğurmuş olursa olsun. Bu yolculuğa gayri ihtiyar-i çıkıverdik. Bir birey olduğumuz zaman fark ettirmeden öğrendiğimiz bir şey daha oldu: -Neyi öğrendik de bu yola çıktık? -Bu yolun nereye gitmesini istiyoruz? -…
Öğrenmeye devam, iyi yolculuklar…
Bir yanıt yazın